Krzyż za udział w wojnie 1918 - 1921

Dzisiaj powrót do pisania, i do odznaczeń, gdyz ostatnio moje pisemne wypociny opierały sie o poglądy i rozmyślania własne, nie zawsze trzeźwe ;)

Dzisiaj odznaczenie z lat 90 ubiegłego stulecia, czyli: Krzyż za udział w wojnie 1918 - 1921
Garść technikaliów:

Krzyż za udział w Wojnie 1918-1921 – polskie państwowe odznaczenie wojskowe.

Krzyż za udział w Wojnie 1918–1921 ustanowiono ustawą Sejmu z 21 lipca 1990 dla odznaczenia osób, które pełniąc służbę w latach 1918 – 1921, przyczyniły się do ugruntowania niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.

Krzyż nadaje się uczestnikom wojny w latach 1918-1921 we wszystkich służbach, żyjącym w dniu wejścia ustawy w życie (10 sierpnia 1990). Obejmuje on wojnę polsko-ukraińską i wojnę polsko-bolszewicką. Krzyż nadaje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Ministra Obrony Narodowej. Odznaczeni otrzymują odznakę Krzyża i legitymację.

Z dniem 8 maja 1999 nadawanie Krzyża uznano za zakończone.


Odznaka w formie krzyża równoramiennego prostego wykonanego z metalu o wymiarach 42 x 42 mm, składa się z czterech równych, rozszerzonych na końcach ramion o przekroju spłaszczonego ośmioboku i związanych pośrodku sześcianem.

Na ramionach poprzecznych Krzyża wyryty jest poziomo napis: OBROŃCY – OJCZYZNY, na ramionach pionowych – daty: 1918 i 1921, w środku zaś skrzyżowania ramion znajduje się wizerunek orła na tle z białej emalii. [zródło głownie Wiki]

Dziadek Helenki niestety takiego odznaczenia nie otrzymal, ale zważywszy na Jego osiągnięcia na wszelakich polach zasługi, powinien być je także otrzymać.
Ba, nawet dwukrotnie...

Poniżej fotki mojego krzyża:

Medal za głupotę.

Tak z innej strony.
Mieszkam sobie z miłej części Opola, koło ul. Tysiąclecia. Jest tam zacny, nowoczesny z lat socrealizmu Kościół. Zowie się św. Jacka. Miło i fajnie. Koło kościoła powstał mały skwerek, jak zwać tak zwać. Mini wodospadzik, kamyczki etc. Z racji miejsca czasami wchodziły tam dzieci, także po to aby 2 lub 3 latek zamoczył nogi. Nic nigdy się nie wydarzyło.

Lecz ktoś z Szacownej Świątyni zabłysł, i oto postawił znak zakazu.

Nie oceniam, bo nie mi oceniać, ale jako ojca malucha jest mi przykro.

Intelektualnie inaczej.

Nie wypowiem się dalej bo na skromnym blogu nie rzucam inwektywami.

Tabliczka pod kOŚCIOŁEM:

Odznaka ZA ZASŁUGI DLA ZKRP i BWP

Oto i odznaka. Trzeba przyznać: złota, błyszcząca i na mój gust odrobine jakby hmmm..... nie urażając nikogo" przezłocono-krzykliwa". Kombatantom szlachetnym nie ujmuję, gdyż i Dziadek Helenki w niejednej udział brał potyczce, a jak powiadała kiedyś Babcia Helenki, cierpiącym potem bywał".

Garść wiedzy:

„…Ustanowiona na I Kongresie ZKRPiBWP w Warszawie. Odznakę stanowi krzyż metalowy, złocony, przypominający kształtem krzyż Orderu Virtuti Militari lecz bez kulek na zakończeniu ramion, o wymiarach 43x43 mm. Ramiona krzyża pokryte są granatową emalią ze złoconym obramowaniem. Środek krzyża wypełnia tarcza okrągła czerwono emaliowana z nałożonym srebrnym orłem. Tarcza otoczona jest kołem biało emaliowanym ze złoconym napisem: ZA ZASŁUGI DLA ZKRP i BWP. Między ramionami krzyża znajduje się złocony wieniec, w górnej części symbolizujący drut kolczasty, w dolnej - gałązki dębowe. Rewers krzyża gładki złocony. Wstążka o szer. 38 mm z szerokim paskiem pionowym w kolorze ciemno niebieskim (14 mm), po bokach ułożone są odśrodkowo paski: biały (3 mm), czerwony (6 mm), biały (2 mm) i na samym brzegu pasek ciemno zielony (1 mm)….”

Poniżej fotki mojego egzemplarza.

Zdjęcie odznaczonego.

Dziś w blogu zdjęcia osoby odznaczonej.

Odznaczony został kucyk Bolek za Odwagę, Dzielność, Wytrwałość i Mężne, kucykowe serce !!

Poniżej Odznaczony podczas swej Wiekopomnej misji...

Ba, ale unieść 72 kg na kucykowym grzbieciku......

3 Wojowników na STRAŻY POKOJU.

I oto są.


Trzech dzielnych, jako bracia, w dzisiejszym odcinku Mojego Pamiętniczka.
Na warsztacie odznaki "na Straży Pokoju", czyli  polskie odznaczenie okresu PRL, nadawane obywatelom ZSRR, z lat 1972-1991.

Słowo teorii:
" Ustanowiona uchwałą Rady Ministrów z dnia 22 września 1972 "w celu podkreślenia znaczenia odbywania służby wojskowej przez żołnierzy i pracownikówArmii Radzieckiej na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dla wspólnej sprawy pokoju i socjalizmu oraz zasług w dziele umacniania braterstwa broni i przyjaźni polsko-radzieckiej". Uchylona 15 października 1991. Wyróżnienie dla żołnierzy jednostek Armii Radzieckiej, czasowo stacjonujących na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, którzy aktywnie pracowali na rzecz polskiej gospodarki narodowej, a zwłaszcza uczestniczyli w czynach społecznych oraz w zwalczaniu klęsk żywiołowych. Odznakę można było przyznać także pracownikom jednostek Armii Radzieckiej stacjonujących na terytorium PRL – obywatelom ZSRR.
W szczególnie uzasadnionych wypadkach odznakę można było przyznać również innym obywatelom ZSRR, a zwłaszcza członkom delegacji rządowych.
Odznakę nadawał Prezes Rady Ministrów, a od 1980 minister obrony narodowej na wniosek Pełnomocnika Rządu PRL do Spraw Pobytu Wojsk Radzieckich w Polsce." - dziękujemy Wiki i książce Pana Steli.

Technicznie: krążek o średnicy 38 mm, wykonanego z metalu koloru złotego, srebrnego lub brązowego. Na awersie, w otoku szerokości 4 mm znajduje się napis jaki widać na moich fotkach.
Odznaka zawieszona jest na wstążce, 38 x 70 mm, o narodowych barwach PRL i ZSRR, z zielonym pasem szerokości 3 mm w środku i na bokach.
Fotki moje, i już można ucieszyć oczy...


Rewersiki na początek, bo ładne.

Awers pięknej trójcy.

Technika panie technika.

O człowieku, który odznaczeń nie dostaje.

Artykuł z GW, wrzucam bo mnie zafrapował
Autor: Joanna Klimowicz 22.04.2011 , aktualizacja: 22.04.2011 12:29
...

Słychać i widać go z daleka - tubalny głos, 194 cm wzrostu i tyleż charyzmy. Ks. Edwarda Konkola, zakonnika ze Zgromadzenia Misyjnego Księży Werbistów znają w Białymstoku wszyscy. To ksiądz instytucja, który chodzi w sandałach nawet zimą - wiedzą ludzie. Choruje na cukrzycę. A założone przez niego Stowarzyszenie Droga to najbardziej znana podlaska marka, rokrocznie otrzymująca gros pieniędzy z jednego procenta przekazywanego przez podatników na rzecz organizacji pożytku publicznego. Wszyscy wiedzą, że w Drodze nie zmarnuje się ani złotówka, choć to imperium, zatrudniające dziesiątki ludzi, mające tysiące podopiecznych, współpracujące z pastorem baptystą i prawosławnym batiuszką.

- Najgorzej jak człowiekowi odbije i zaczyna frekwencję Kościoła katolickiego poprawiać - chichocze ksiądz Edward. Wiesza nad swoją kaplicą tabliczkę: "Witaj, dobry człowieku" i rzuca się w wir pracy. Jak nie może odebrać telefonu, natkniesz się na takie powitanie na poczcie głosowej: "Znowu gdzieś mnie życie i wiatr poniósł. Zostaw wiadomość przyjacielu, a oddzwonię".

Tyle miał energii, że mógł zostać albo misjonarzem, albo szefem mafii. Nie było rzeczy pośrednich. Dziś jest wdzięczny katolickiej rodzinie, która ukierunkowała go na Kościół, wpoiła jasny kodeks moralny.

Urodził się i wychowywał w Jastarni. Edek jako dzieciak prowadził nieustanne wojny. Wraz z bratem zabrali dzieciństwo o trzy lata starszej siostrze, Krysi. Błagali ją, żeby szła z nimi nad morze i zażegnywała konflikty. Bo jak za bardzo narozrabiali, to pół Jastarni chciało ich pobić. Ale i nie była to wielka chuliganeria, bo w dwutysięcznej rybackiej wsi nie było żadnej przestępczości.

- Wtenczas granica była klarowna - dwa ulubione słowa ojca Edwarda, których z lubością nadużywa, to: "wtenczas" i "klarowny".

Największy koszmar przeżył, kiedy przed pierwszą komunią świętą musiał pójść do faceta, któremu kradł śliwki, przeprosić go i zapytać, ile jest winien.

Lata upływały mu na budowaniu tratwy, szyciu żagli, montowaniu pierwszego kajaka - Durszlaka. Nie mógł nazwać go inaczej, bo po każdym wypłynięciu przeciekał i trzeba było go kleić. Edek nigdy nie wyjeżdżał z Jastarni.

Ale pielęgnował w sobie marzenie... Tak sobie wykombinował, że nie ma żadnego misjonarza na Pacyfiku, więc on podejmie się tego trudu. Będzie łajbą pływał od wyspy do wyspy, raz w roku zamelduje się, żeby się ogolić. Romantycznie, nie ma co!

Im dalej je odsuwał, tym bardziej gnębiło go pytanie: czy ty nie powinieneś iść do klasztoru?

Zagłuszał je. Złożył papiery na politechnikę, na budowę okrętów. Po powrocie z egzaminów do domu kołatanie w głowie wróciło ze zdwojoną siłą: czy ty nie powinieneś iść?

- Ksiądz z ciebie nie będzie, nikt twojego kazania nie zrozumie, za szybko mówisz - uznał najbliższy przyjaciel, Wojtek Piper.

Edward myślał, że rzuci się stopy mu za to całować, bo sam szukał argumentu, żeby nie iść. Bał się jak cholera.

Werbiści przyjmowali papiery do ostatniego dnia sierpnia. Jak wysłał je do Pieniężna, miał wreszcie prawdziwe wakacje: spokój, ulga, żadnych dręczących pytań.

Seminarium w Pieniężnie leży dwa kilometry od wioseczki, zachody słońca są tam przepiękne. Przez trzy lata nie odpuścił Edward żadnego. Mówi, że w nim szukał Boga, jakby szukał konkretnej osoby. Znalazł. Dlatego uważa, że najpiękniejsze kazania mówi zachód słońca - bo człowieka odmienia.

Dobrze śmierdzieć nie jest źle

Na zakończenie seminarium trzeba było wybrać miejsce przeznaczenia, można było wpisać trzy wybory. Jako pierwszy podał Nową Gwineę - chciał z tubylcami w lepiankach żyć i koniec. Jako drugi - Chile, tylko dlatego, że miał swoje porachunki z Pinochetem i wprawę w walce z komuną (brat wpadł z powielaczami, Edka też aresztowali). Na trzeci wybór nie miał pomysłu, więc oddał się do dyspozycji przełożonych. I dostał Polskę. Miał, widać, Bóg swoje plany...

1986 rok, ostatnie wakacje w seminarium. Młody wikariusz - kapelunek, jak się mówiło - jedzie na urlop. Przesiadkę ma w Warszawie i dwie godziny oczekiwania na pociąg. Zarzuca plecak na ramię i rusza do sióstr Matki Teresy z Kalkuty na Grochowską, mszę odprawić.

- Czy może ksiądz kogoś namaścić? - pytają siostry. - Ale pod ziemią...

Czuje ciarki na plecach. Trupa? Idą na Pragę, do kanałów. Chlupią ścieki i krew. Kloszard leży pocięty, pochlastany strasznie, ucho zwisa na strzępie. Wykrwawia się, a karetka nie chce go wziąć. Ks. Edward postanawia z nim zostać, żeby go szczury w nocy nie zjadły. Wiedział, co zrobić - po aktywnej młodości zostały mu grube postronki blizn na dłoniach. Kupił bandaże i rivanol, przyciągnął sobie karton. "Współplemieńcy" kloszarda przyszli wieczorem, z dwudziestu. Został z nimi. Ten pocięty wylizał się po dwóch tygodniach. Zabierał ich wszystkich do sióstr na wydawany biedakom obiad. Po dwóch dniach śmierdział jak oni. Jak ta kapusta, co leżała na dnie worka, razem z innymi wyżebranymi skarbami, od marca. - Jak to ułatwia życie! Jaka przestrzeń życiowa robiła się w tramwaju, jak wsiadali. Dobrze śmierdzieć to wspaniała rzecz - rechocze ksiądz.

Po miesiącu wrócił do sióstr, zapytać o plecak, który stał grzecznie w kątku. Ochlapał się w fontannie i pojechał do swego klasztoru, do werbistów. Zanim poprosił o rozmowę z prowincjałem, zrobił "wstępny odzysk samego siebie".

- Chcę, by mnie oddelegowano do pracy z kloszardami - zaczął.

- OK - prowincjał na to. - Ale najpierw się przygotuj.

I wysłał go prowincjał do Białegostoku. Wiedział Edward, że to gdzieś na wschodzie, ale z ciekawością sięgnął po mapę. Trochę buntu w nim było. Werbiści idą w busz, w slamsy, tam, gdzie jest początek ewangelizacji, a jego do Białegostoku wysyłają!

W Warszawie kończył resocjalizację, która niewiele mu dała. Pora zacząć zauważać ludzi - uznał. Tylko jak im pomagać? Jako zakonnik groszem nie śmierdział, a wiedzę o uzależnieniach miał zerową. Brał więc przykład z odlotowych sióstr Matki Teresy z Kalkuty - tak jak one brał ze sobą szmatę i miotłę, i szedł szorować białostockie meliny.

Stopniowo, rozmawiając z księdzem Andrzejem Szpakiem, salezjaninem, opiekunem duchowym polskich hipisów, poznawał mechanizmy uzależnienia i sposoby, jak wyrwać ludzi z tej "Golgoty XXI wieku", jak mówi.

Przyszła do niego porozmawiać narkomanka, zaprzyjaźnili się, zaczęła zabierać go ze sobą na meliny. Dopiero po godz. 22 robiło się kompot, kiedy już było wiadomo, że milicja nie zrobi nalotu. Wychodził więc zakonnik o 20 z klasztoru, siedział pół nocy na melinie w kącie, siorbiąc herbatę, czasem włączał się do rozmowy, opowiadał o ośrodkach Kotana. Wracał o 4-5 nad ranem. W zakonie nie mają samochodów, więc szedł pieszo 18 km z Dojlid czy z meliny na Towarowej, gdzie Dzięcioł mieszkał, aż do Kleosina, gdzie jest dom werbistów. 2,5 godziny tak szedł, rozkoszując się ciszą, modląc się. Zdarzało się mu zdrzemnąć na przystanku, ale milicja już go znała.

- To tylko ksiądz śpi - machali ręką.

Pół roku go narkomani sprawdzali, czy ten dziwny księżulo chce statystykę Kościoła katolickiego poprawić, czy rzeczywiście im pomóc. W końcu dochrapał się ksywy Edi. Jak już dobrze kogoś Edi poznał i wyczuł, że jest gotowy na leczenie, robił rzecz okrutną: dzwonił na milicję i denuncjował, że tu a tu kompot robią. Po wjeździe milicji był wybór: leczenie albo więzienie.

Piękne chwasty

Razem z przyjaciółmi, których w tym okresie poznał, a wielu wyciągnął z dna, stworzyli nieformalną grupę Chwast. Dla narkomanów, którzy wychodzili z nałogu, a nie mieli alternatywnego środowiska i dla tych, którzy chcieli im pomóc. Ale nie dlatego tak ją nazwali, że ich guru ma na nazwisko Konkol. Chwasty niby są nieprzydatne, niszczy się je, wyrywa, a mimo wszystko pszczoły do nich lecą, zbierają nektar. Jest w nich coś pięknego, jak w każdym człowieku.

Spotykali się w każdą środę, ale był na ich zawołanie częściej, kiedy tylko chcieli. Wywoził ich na wakacje, dziewczynom rekwirował lusterka, chłopakom - zegarki, kazał myć się w strumieniu i codziennie patrzeć na zachód słońca. Żeby odnaleźli Boga, wykorzystali fakt, że on istnieje, potrafili złapać z nim konkretny, osobisty kontakt i umieli schować się w Jego ramiona.

Czasu na zajmowanie się "ćpunkami jego kochanymi" już zaczynało brakować. Młodzi przyjaciele pochłaniali 70 procent tego czasu. Zżyli się ze sobą w Krzemiennej, na skraju Puszczy Knyszyńskiej, parę kilometrów od Supraśla. To była ich ucieczka - drewniana chata nad rzeczką, bez radia, telewizji, alkoholu. No, jedno uzależnienie było: Stachura i gitara. Tam się regenerowali, nabierali sił. Sami stworzyli też zasadę, że tej ziemi nie można skalać, przed przyjazdem do Krzemiennej spowiadali się więc. Jak nie zdążyli, czekali na drodze, pod krzyżem, na ojca Edwarda, żeby "miastowe grzechy" zostawić przed wejściem do chaty.

W 1990 roku zamienili swoją pustelnię na ośrodek detoksykacyjny, jeden z pierwszych w Polsce dla chorych na AIDS i nosicieli wirusa HIV. Przyjeżdżała do nich prof. Agnieszka Borzuchowska, zajmować się chorymi.

Nie myśleli o tym, żeby wtłaczać się w formalne ramy, ale grupa bardzo się rozrastała i przybywało zadań. Wybrali się do notariusza rejestrować stowarzyszenie. I dopiero w biurze, w ostatniej chwili zmienili nazwę na Droga.

Zakon przyjmował to wszystko... z dużym dystansem. Przeznaczeniem werbistów są bowiem misje, a nie praca z ćpunami i bezdomnymi. A co gorsza, ojciec Edward za diabła nie oddzielał pracy od życia prywatnego, przez co wlokła się za nim cała banda dziwnych obdartusów i spadała na jego współbraci. Nie mieli werbiści lekko.

Przychodzi raz do ojca Edwarda narkomanka Aśka, wycieńczona, błaga o detoks, czuje, że jeszcze jedna działka ją zabije. A jej mąż Mareczek, ksywa Diabeł, nie pozwala. Wiezie więc ksiądz Aśkę do Krzemiennej. Skromne tam są warunki, materace na gołej ziemi, ale postanawia zostać na noc, przypilnować trzynastu "świeżych" narkomanów. W tym czasie Diabeł dowiaduje się o wszystkim, przyłazi pod bramę klasztoru i wyje całą noc:

Współbracia musieli jakoś to przełknąć. Kiedy całe jedzenie z zakonnej kuchni Edi wydawał narkomanom, klerycy wracali wieczorem i znajdowali pustą lodówkę, też musieli z tym żyć. Z aplauzem się to nie spotykało, trudno im było pogłaskać Ediego po głowie i pochwalić: - Dobrze chłopie, że klasztor w melinę zamieniłeś.

Ale Edek zawsze miał dla nich wytłumaczenie: - Różne są drogi do świętości. Widocznie ja muszę się przyczynić do doskonalenia waszej.

Dużo większą żabę zgotował im w dzień wizytacji biskupa Kisiela - człowieka stonowanego i wyciszonego. Otóż dwa "ćpunki kochane" z Warszawy dowiedziały się o ośrodku w puszczy i przyjechały do werbistów w Kleosinie szukać ojca Ediego. W domu lekka panika, bo biskup będzie lada moment. Ćpunki się nie przejmują, pakują się do kaplicy i odrzucają próby negocjacji. Tu pośpią, poczekają. Udaje się wywabić ich zupą. W czasie gdy ćpunki jedzą, wolontariuszki misyjne, starsze nobliwe panie, gorączkowo szorują ławki w kaplicy spirytusem - na początku lat 90. nawet policjanci wpadali w panikę, gdy opluł ich narkoman. Chłopaki zjedli, poczuli spirytus i poszli za nim jak pszczoły do miodu. Wolontariuszki jednak własną piersią bronią dostępu do kaplicy. Narkomani odbijają się od nich po lekkiej szamotaninie i jak niepyszni zawracają do wyjścia. Na schodach spotykają się oko w oko z orszakiem biskupa. Jednemu z chłopaków źle przyjął się obiadek i zwraca cały, rozścielając biskupowi dywanik w postaci treści żołądkowej. I to też musieli jakoś werbiści przeżyć.

Raz w tygodniu wpuszczał ks. Edward do ziemi ciało jakiegoś ćpuna, a jego samego oddawał Bogu. W latach 90. środki nasercowe narkomani łączyli z octem i padali jak muchy. Zmarł Mina. Dzwoni ks. Edward do rodziny, a oni na to: - Sami go pochowajcie, dość już mieliśmy kłopotów.

Skrzyknął więc swoje Chwasty, ktoś przyniósł marynarkę dla Miny, ktoś inny buty. Ksiądz z Wojtkiem Powichrowskim (dziś terapeuta uzależnień) pojechali do szpitala umyć Minę i włożyć do trumny (pomoc społeczna opłaciła trumnę i krzyż). Zaraz potem trzeba było założyć sutannę i odprawić mszę. Do dziś nie wiadomo, skąd wzięła się kasa na przewiezienie Miny na cmentarz, ale grunt, że pogrzeb miał jak trzeba.

- Dziś tęsknimy za tym klarownym światem, który wtenczas stworzyliśmy. Baliśmy się, że zniszczymy go stowarzyszeniem. Ale choć wszystko się zmienia, coś też zostaje. Porozrzucało nas po całym świecie, ale spotykamy się jak członkowie jakiejś bliżej nieokreślonej rodziny. Ważne, ilu narkomanów wyciągnęliśmy, ale ważniejsze chyba, ilu ludzi włączyło się w to dzieło - dowodzi ojciec Konkol.

Kościół w Białymstoku zaakceptował księdza od wisielców i meliniarzy (taką ma wąską specjalizację, a zakłady pogrzebowe chyba mają jego telefon na liście, pod hasłem: przypadki beznadziejne). Wszedł bowiem w przestrzeń pustą, problematyczną dla księży. Zagospodarował niszę i stworzył miejsce, gdzie tych wszystkich kloszardów można odsyłać. Droga dla nikogo nie stanowi konkurencji. Arcybiskup Stanisław Szymecki (do 2000 roku metropolita białostocki), bardzo jej sprzyja. Gdy się spotykali, klepał Konkola mocno w plecy i zachęcał: - Ciśnij chłopie! - i zaraz dodawał ze śmiechem: - Tylko jak ten klasztor z tobą wytrzymuje?

Droga nie stanowi konkurencji dla Kościoła, ale i sama nie postrzega innych organizacji społecznych czy kościołów jako konkurencji.

- To nie tylko ksiądz, nie tylko bardzo ciepły człowiek, ale po prostu niezły specjalista od zarządzania organizacją pozarządową - mówi Michał Gaweł, założyciel i szef Fundacji Edukacji i Twórczości, która zajmuje się przede wszystkim uchodźcami, wicedyrektor Caritas Archidiecezji Białostockiej. - Wiele się od niego nauczyłem przede wszystkim o sprawach organizacyjnych. Zawsze służy radą i podsuwa takie techniczne szczegóły, które się w praniu sprawdzają. On np. namawiał mnie na znalezienie dużego lokalu dla fundacji, tak pracuje się lepiej.

Nie może się też nachwalić go Marek Masalski, szef Prawosławnego Ośrodka Miłosierdzia Diecezji Białostocko-Gdańskiej "Eleos". Wspólnie robią dwie akcje: coroczną bożonarodzeniową żywą szopkę w centrum miasta, dochód z której zostaje przeznaczony dla dzieci z ubogich rodzin, a potem wysyłają te dzieciaki - katolickie i prawosławne - na wakacje nad morze, do ukochanej Jastarni księdza Konkola (tak jest od 15 lat).

- To on zaprosił mnie do współpracy, która tak dobrze się układa. Mało tego, zaproponował, by do dzieci do Jastarni dojeżdżał prawosławny kapelan z Gdańska. Zawsze bardzo ciepło wypowiada się o Kościele prawosławnym - podkreśla Masalski.

Wszyscy podlascy społecznicy przewinęli się przez "drużynę księdza Konkola". Wielu z nich współpracuje z nim stale od 20 lat, teraz prowadząc sprawy Drogi. Choć nawet życzliwi wobec księdza Edwarda zwracają uwagę, że budowanie takiej organizacji wokół osoby lidera może być błędem (przypominają historię Markotu), ten jest przekonany: - W pojedynkę można jedynie zabłysnąć, lecz dzieła się nie uczyni. Tylko dzięki nim to wygląda tak, jak wygląda. Mnie może zabraknąć, a oni będą to kontynuować.

Co nie znaczy, że spoczywa na laurach. Ciągle w rozjazdach, nie zdejmując nogi z pedału gazu "służbowego", bo zakonnego auta, ciągle na spotkaniach.

- To dlatego najsławniejsze powiedzenie o ks. Konkolu brzmi: "niejednego swojego anioła stróża wysłał już na rentę i emeryturę" - mówi Maciej Żywno, wojewoda podlaski, który także o drużynę księdza Konkola się otarł, działając w harcerstwie.

Ksiądz wyhamować nie chce. Może to ta Jastarnia jest winna? Te wiatry, sztormy, w których szumie zasypiał? Te żagle, które kocha bez reszty?

- Nie ma nic piękniejszego od odbijania od brzegu. To jakby ziemia znikała - mawia. - Chyba tak będzie wyglądał powrót do domu, do Królestwa. Bo śmierć to powrót do domu, tam rodzice czekają, wodę na herbatę postawili. Nie dziwię się, że wikingów tak chowano, wypuszczając łajbę w morze i podpalając. Niech i tak będzie, ja od wikingów pochodzę, pasuje mi to.

To jedna z pierwszych organizacji pozarządowych na Podlasiu, zaczęła działalność pod koniec lat 80., a zarejestrowana jako Stowarzyszenie Pomocy Osobom Zagrożonym Uzależnieniem i Uzależnionym "Droga" została 28 czerwca 1991 roku. 12 lat temu otworzyła "Nasz Dom", placówkę pomagającą rodzinom dysfunkcyjnym, poprzez sprawowanie opieki dziennej i całodobowej w sytuacjach kryzysowych. Następnie - "Etap" - jeden z pierwszych w Polsce ośrodków dla młodzieży eksperymentującej ze środkami odurzającymi i ich rodzin. Później - "Dom Powrotu" dla dzieci ulicy. W 2003 roku walne zgromadzenie zadecydowało o zmianie nazwy na Stowarzyszenie Pomocy Rodzinie "Droga".

Stowarzyszenie prowadzi liczne akcje charytatywne na rzecz swoich podopiecznych. W tym roku np. zimą zaopatrywało potrzebujące rodziny w węgiel (każdy dostał co najmniej pół tony), a zawsze przed Bożym Narodzeniem i Wielkanocą wolontariusze rozdają paczki żywnościowe. Ustawiają się po nie setki ludzi, w tym matki z dziećmi, dzieci niepełnosprawne, kobiety w ciąży, ludzie o kulach. - Gdyby nie ci ludzie tutaj, gdyby nie ksiądz Konkol, święta byłyby mizerne - mówią.

Sama Droga też otrzymała niedawno prezent, od miasta - willę przy ul. Orzechowej w Białymstoku, na obrzeżach miasta, która zamieni się w "Dom Powrotu" - miejsce, w którym pomoc, ciepło i radość znajdą dzieci potrzebujące wsparcia. Dzieci, których rodzice zginęli w wypadkach, są w szpitalu, lub z innych przyczyn nie mogą się nimi opiekować (np. rodziny patologiczne).

Więcej na stronie internetowej www.stowarzyszeniedroga.pl

....

A je z mojej strony pozdrawiam SVD u których gościłem w Afryce.

Niech się Wam Ojczulkowie darzy !

Łezka w oku, czyli TPPR

Dzisiaj mały drobiazg, zakupiony na internetowym pchlim targu za 5 PLN, czyli coś z dawnej przyjaźni polsko - radzieckiej.
Stare dzieje, kiedyś w szkole podstawowej, dumnej inwestycji z szeregu "Tysiąclatka" obligatoryjnie cały nasz rocznik był przez Panią Dyrektor zapisany do TPPR. Tudzież Pani Biolog zapisała całą klasę do LOP - Ligi Ochrony Przyrody. Stare dzieje, ale nie powiem że nie pozostawiły wspomnień. Organizacje młodzieżowe i takie tam, ale to wyblakłe już wspomnienia.
Dzisiaj fotki z nabytej legitymacji, fotki marnej jakości gdyż w słabym świetle aparat z komórki sobie nie radzi - a nawet rzekłbym że totalnie wysiada.
Oto nabytek :)

Laeso Militi - medal za rany.

Dzisiaj coś z mojej kolekcji A-W czyli Laeso Militi.
Jak podają źródła:
Medal za odniesione rany: Laeso Militi

" 12 sierpnia 1917 r. cesarz Karol I ogłosił rozporządzenie o przygotowaniu odznaczenia dla ranionych żołnierzy, jednak minął prawie rok zanim 13 lipca 1918 r. poinformowano o ustanowieniu medalu, a 25 lipca opublikowano jego statut. Medal wybijano z cynkowego stopu ("Kriegsmetall"). Na awersie umieszczono profil cesarza Karola I zwrócony w prawo. W dolnej części pod profilem dwie skrzyżowane gałązki lauru, a w górnej po okręgu – napis "CAROLUS". Na rewersie pośrodku łaciński napis "LAESO MILITI" (Ranionemu Żołnierzowi), a w dolnej części medalu mniejszymi, łacińskimi cyframi rok ustanowienia medalu "MCMXVIII" (1918)..."

Poniżej fotki mojego egzemplarza, oraz fotka z netu obrazująca poszczególne wersje wstążek medalu. Ilość belek oznaczała odniesione ran. Wersja bez belek gratyfikowała całkowite inwalidztwo. Fotki poniżej awers i rewers mojego medalu z kolekcji, fotka odmian wstążek pozyskana z allegro, autor dla mnie nie znany.

Moje odznaczenie:

Poniżej fotka odmian z allegro: